Thuis

En dan zijn we alweer anderhalve week thuis. De eerste week was erg pittig. Het was voor Mirte fijn om thuis te zijn , maar tegelijkertijd confronterend dat ze nog niet alles kan. Er staat een mooi ziekenhuisbed middenin de woonkamer waarvan de rugleuning omhoog kan en zo kan ze rustig oefenen met het rechtop zitten. De eerste dagen gaat dat moeizaam. Ze geeft veel pijn aan en moet veel huilen. En dat het allemaal niet zo soepel gaat na de vliegende start in het ziekenhuis is voor ons allemaal lastig. Dus eigenlijk modderen we die eerste week een beetje door. Ook best gek om zo los gelaten te worden. Die laatste woensdagochtend worden bloeddruk, temperatuur en pols nog elke 3 uur gecontroleerd en ineens sta je met een pallet pillen naast je auto en mag je het zelf uitzoeken. Niet dat ik me een seconde zorgen om die bloeddruk heb gemaakt, maar zelf ff de revalidatie na zo'n ingrijpende operatie verzorgen dat is nogal een verantwoordelijkheid.

Gelukkig kwam ook bij ons het inzicht dat als het niet gaat zoals het moet, het dan maar moet zoals het gaat. Aanrader! En langzaam trekt Mirte weer een beetje bij. Ze huilt minder, heeft meer plezier en zet door! En haalt ze op donderdag met opa een broodje kroket aan de overkant! En na een week lang op de bank bij Mirte eten, dineren we gisteravond ineens met zn allen aan tafel in de keuken. Kleine stapjes, maar zolang ze vooruit gaan is het prima!

En zo is er ineens weer een blog. Of er nog meer volgen? Geen idee.... dat is een verrassing, ook voor mezelf. Dus voor het geval dit de laatste is moet er ook een evaluatie in.....

Het valt niet mee als gezin om dit mee te maken. Maar tegelijkertijd brengen zulke moeilijke dingen ook weer het beste naar boven. Waardeer je het weer enorm als je gewoon allemaal thuis bent en 's nachts weer samen met je lief in bed kunt liggen. Het is fijn om de band tussen broer en zussen te zien, de bezorgdheid, het zorgen voor elkaar maar zelfs het geruzie wat ook gewoon doorgaat. Het is vooral een tijd van voelen wat je hebt, en dat is veel! Van al die lieve mensen om ons heen die een kop koffie kwamen drinken in het ziekenhuis, die zorgden dat thuis de boel op rolletjes liep, dis op bezoek kwamen, die belden of berichtjes stuurden, soms alleen maar een kus, en al die kaarten!!!! Heel erg leuk om elke keer die enveloppen open te maken, handschriften proberen te ontcijferen en weer op te hangen. Mirte had nog 1 saaie witte muur in haar kamer en dat is ook opgelost. Bedankt voor alles! Kus!