D-day
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Mirte
26 Oktober 2017 | Nederland, Rotterdam
Vanmorgen de wekker om 6.00. Het laatste moment waarop ze nog wat mag drinken. Dan zijn we natuurlijk ook gelijk klaarwakker dus we besluiten deze lange dag maar alvast te beginnen. Samen stappen we lekker onder de douche, beetje gek doen en proberen de zenuwen weg te lachen. Daarna komt de verpleegkundige die ons herhaaldelijk verteld dat ze hopen dat de operatie doorgaat. Het komt afentoe voor dat er te weinig ic bedden zijn en dat de operatie wordt uitgesteld. Ze zegt het zo vaak dat ik er achterdochtig van wordt.... Ik vraag Mirte of ze ook hoopt dat het gewoon doorgaat. Ze kijkt me vragend aan. 'Ja, zeg ik, een beetje van allebei he?'
Dan worden er pleisters op haar handen geplakt met verdovende zalf zodat ze het infuus prikken niet zal voelen en vlak daarna komt papa binnen. Mirte kijkt nog even tv. En dan worden we gelukkig opgehaald. Papa loopt nog een heel stuk mee en we houden een beddenrace door de gangen. Dan moet papa afscheid nemen. Mirte en ik komen op een zaal waar kinderen van allerlei leeftijden zich klaarmaken voor de operatie, en zoals dat dan toch ook weer werkt prijs ik mezelf gelukkig dat ik hier met mijn hele grote 13 jarige meisje pas zit en ik hier niet mijn hele kleine baby achter hoef te laten. We krijgen een gekke muts op en ik moet een jurk aan. Nog even zien we de arts die zegt; 'Doe je best Mirte'. Waarop ik antwoord; 'Ja, jij ook he!' En dan liggen we daar te wachten en ineens zie ik haar ogen vollopen met tranen. Wat een bikkel is ze toch, en wat moet ze toch veel over r heen laten komen.
Eindelijk mogen we mee, mag ze op de operatietafel gaan liggen en begint het nu toch echt. Er wordt een infuus geprikt waar ze niks van voelt en dan als ze het slaapmiddel in willen spuiten komt de spanning los en begint ze te huilen. De anesthesist zet door en Mirte valt in slaap....
En nu zijn we thuis. Om 3 uur worden we daar verwacht en tot die tijd zullen we de tijd door moeten zien te komen. Het wordt een lange dag.....
Dan worden er pleisters op haar handen geplakt met verdovende zalf zodat ze het infuus prikken niet zal voelen en vlak daarna komt papa binnen. Mirte kijkt nog even tv. En dan worden we gelukkig opgehaald. Papa loopt nog een heel stuk mee en we houden een beddenrace door de gangen. Dan moet papa afscheid nemen. Mirte en ik komen op een zaal waar kinderen van allerlei leeftijden zich klaarmaken voor de operatie, en zoals dat dan toch ook weer werkt prijs ik mezelf gelukkig dat ik hier met mijn hele grote 13 jarige meisje pas zit en ik hier niet mijn hele kleine baby achter hoef te laten. We krijgen een gekke muts op en ik moet een jurk aan. Nog even zien we de arts die zegt; 'Doe je best Mirte'. Waarop ik antwoord; 'Ja, jij ook he!' En dan liggen we daar te wachten en ineens zie ik haar ogen vollopen met tranen. Wat een bikkel is ze toch, en wat moet ze toch veel over r heen laten komen.
Eindelijk mogen we mee, mag ze op de operatietafel gaan liggen en begint het nu toch echt. Er wordt een infuus geprikt waar ze niks van voelt en dan als ze het slaapmiddel in willen spuiten komt de spanning los en begint ze te huilen. De anesthesist zet door en Mirte valt in slaap....
En nu zijn we thuis. Om 3 uur worden we daar verwacht en tot die tijd zullen we de tijd door moeten zien te komen. Het wordt een lange dag.....
-
26 Oktober 2017 - 10:43
Hans En Helma:
Lieve allemaal,
Wat fijn om op deze manier op hoogte te blijven van deze heftige gebeurtenis. We kunnen op deze manier met jullie meeleven. Wat doen jullie het goed, samen! Van het wegbrengen hebben jullie een prachtig ritueel gemaakt, om nooit te vergeten voor jullie als gezin. Voor vandaag, heel veel liefs en kracht. We hopen met jullie op een geslaagde operatie. -
26 Oktober 2017 - 12:25
Inge En Ciara:
We duimen mee dat alles goed verloopt. Dikke knuffel aan Mirte als ze straks wakker wordt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
