Pijn

Na de zaterdag volgde een hele lange zaterdagnacht, Mirte werd pas om 9 uur wakker. Maar vanaf dan volgt ook een hele lange dag. De ochtend begint met buikpijn, haar darmen liggen door de operatie en de medicatie stil. Een normaal verschijnsel, maar het doet echt zeer! We kiezen voor een klysma, eigenlijk met het idee dat waarschijnlijk het snelst veel verlichting zal geven. Het klysma werkt maar voordat er weer een beetje rust in die buik is, is het 1 uur en is ze weer doodop. Het bezoek van 2 uur vraag ik wat later te komen zodat ze nog even bij kan komen. Maar vanaf een uur of 3 wordt de pijn weer veel heftiger. Dit keer niet in haar buik maar in haar rug. Ze blijft maar huilen en roepen en heeft eigenlijk totaal geen aandacht voor het bezoek. De verpleegkundige zoekt contact met de anesthesist die over de pijnmedicatie gaat. Voordat die dodo (ja hij was vast heel druk..) eindelijk op komt dagen zijn we anderhalf uur verder. En Mirte maar huilen en roepen dat het nu echt te erg wordt en er echt iemand moet komen! Sanne, die vandaag voor Mirte zorgt is net zo gefrustreerd als wij en komt met tussenoplossingen maar voor echte maatregelen hebben we de anesthesist nodig. Als die dan eindelijk aan r bed staat zien we rust bij Mirte. Vertrouwen dat het nu opgelost gaat worden. Maar helaas. Herman kwam gezellig met Kurt langs en het is zo fijn dat hij er is want zo afentoe weet ik het ook niet meer... Kurt vindt het naar om Mirte zo te zien. Gelukkig komt oma die hem mee naar huis neemt. Samen eten we bij Mirte en er lijkt rust. Mirte is moe maar heeft niet zoveel pijn meer. We proberen of Mirte wat kan eten want ze heeft vandaag weinig op en het zou fijn zijn als die darmen nou blijven draaien. Na een paar happen spuugt ze alles weer uit. Weer gedoe want r hele t shirt is nat. En dan blijkt ook nog haar epiduraal (slangetje met pijnstilling rechtstreeks in haar ruggenmerg) los in bed te liggen. Ze krijgt nog een extra tabletje en dan lijkt het achter de rug. Mirte kijkt brugklas en Herman gaat naar huis om de andere kinderen naar bed te brengen. Eigenlijk zou ik thuis slapen en Herman bij Mirte maar hij kent me (een beetje) en stelt voor dat om te draaien (iets met loslaten....)

We doen de lichten uit en maken ons klaar voor de nacht. Maar ach dan wordt de pijn toch weer heviger en begint ze weer te huilen. We drukken maar weer op de bel... Sanne is er gelukkig nog en die zit er gelijk bovenop en belt om af te spreken wat er nog mag. Ze krijgt nog een tabletje en nog iets. Ik ben het overzicht ook een beetje kwijt, ik richt me op Mirte. Ik zit naast haar. Met mn handen op r buik en doe mn best niet mee te huilen. Ik zing liedjes en praat tegen haar. Om half 10 wordt besloten dat Mirte een morfinepomp krijgt. Voordat die er is is het alweer kwart over 10, maar dan eindelijk Mirte heeft een nieuwe vriend. Met de afstandsbediening van de pomp in haar handen valt ze eindelijk in slaap....